Okiem psychologa o sprawach dzięcięcych, szkolnych, i związanych z nimi troskach dorosłych.

  Chcemy dla swoich dzieci jak najlepiej, chronimy je przed niebezpieczeństwem, dbamy o nich rozwój, wspieramy. Im nasze pociechy są starsze, tym mniej naszej ingerencji potrzebują, a więcej swobody. Gdzie zatem jest magiczna granica między dbaniem a nadopiekuńczością? Czy można zrobić krzywdę będąc zbyt troskliwym?   Można powiedzieć, że nadopiekuńczość wykracza poza granice dbania o potrzeby dziecka i podstawową opiekę . To myślenie za dziecko, podejmowanie za nie decyzji, rozwiązywanie problemów. To przeżywanie życia za dziecko, zamiast pozwolenie mu rozwijać własnych umiejętności, by poprawnie funkcjonować i przetrwać w świecie. Rodzice działają w dobrej wierze, aby ich dzieciom niczego nie brakowało, ale niestety efekt jest odwrotny do zamierzonego.   Jakie są objawy nadopiekuńczości? *   1. Stawianie dziecka zawsze na pierwszym miejscu (ignorowanie swoich potrzeb) 2. Nieustanne pytanie dziecka: „jak się czuje”, „czy jest głodne”, „czy nie jest mu zimno” 3. Odg...

Zamiast karania - kroki do odpowiedzialności   Istnieje powszechne przekonanie, że kiedy dziecko coś przeskrobie, powinno zostać za to ukarane. Tylko czy wtedy uczymy dziecka odpowiedzialności, czy sprawiamy, że rozumie istotę swojej winy? Liczne badania naukowe wskazują na nieskuteczność kar w procesie uczenia się i wychowania. Chciałabym Wam przedstawić alternatywny sposób postępowania, uczący brania odpowiedzialności za swoje zachowanie. Treści pochodzą ze szkolenia "Kid Skills" w  Centrum Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach „CTSR" (www.ctsr.pl). Ich autorkami są: Aneta Błaszczyk i Agnieszka Szrejter Łoś.  Przyznanie się : Zachęcamy dziecko do szczerej rozmowy na temat tego co zrobiło. Zapewnienie dziecka, że nie zostanie ukarane, a będzie miało możliwość wzięcia odpowiedzialności za swoje zachowanie, zwiększa szansę na to, że dziecko będzie z nami rozmawiało otwarcie. Zamiast przeprowadzania śledztwa rozmawiamy o konsekwencjach wynikających z przyznania się do w...

Co konkretnie można zrobić, kiedy dziecko mimo wszelkich prób przemówienia do rozsądku nadal nie chce się uczyć?    Często pojawiają się pytania: co zrobić, jeśli moje dziecko nie chce się uczyć? Jak go skłonić do pracy nad sobą, kiedy on/ ona wcale nie ma motywacji? Przyczyn może być wiele, nigdy nie ma jednej recepty, często nakładają się na siebie różne czynniki, niektóre z nich dobrze jest skonsultować ze specjalistą. Rozwód rodziców czy utrata bliskiej osoby są bardzo obciążające dla dziecka, mogą pojawić się wtedy różne niepożądane zachowania, polecam w takim przypadku, żeby cała rodzina, lub chociaż jedno z rodziców z dzieckiem zwróciło się o pomoc do psychologa. Nie musi to być długotrwała terapia, często już pierwsze spotkania przynoszą efekty i dają świeże spojrzenie na siebie nawzajem. Czasami jednak przyczyna brakiem zainteresowania nauką jest inna. Warto pamiętać, że około 12 roku życia dzieci zaczynają proces dojrzewania, zmienia się ich spostrzeganie siebie, ś...

Depresja - objawy, możliwe formy pomocy i kwestionariusz. Depresja jest poważną chorobą. To nie fanaberia, nie wymysł, nie konsekwencja nudy, dobrobytu czy braku wychowania. Szybkie tempo życia i rozluźnienie więzi społecznych niestety nie działa na korzyść. Na co zwrócić uwagę? Kilka wskazówek przedstawiłam na grafikach poniżej. Materiały można wykorzystać do pogadanki.  Kwestionariusz depresji Poniżej kwestionariusz, który można wykorzystać w razie wątpliwości, czy to, co się dzieje może być depresyjnym zaburzeniem nastroju. Możemy sami odpowiedzieć na te pytania, lub zapytać dziecka wprost. Długotrwale obniżony nastrój, koncentracja i motywacja są podstawą do szukania pomocy psychologicznej lub lekarskiej, a myśli samobójcze - do niezwłocznej wizyty psychiatrycznej.  Określ, jak często lub jak bardzo w ciągu ostatniego miesiąca wystąpiły: A. Smutek, ponury nastrój, przygnębienie, depresję, ogólne zniechęcenie. 1. Prawie nigdy 2. Dość często 3. Przeważnie ...

Depresja jest coraz częściej diagnozowana zarówno wśród dorosłych, jak i dzieci. To my - rodzice i nauczyciele jesteśmy pierwszymi osobami, które mogą i powinny zareagować. Czym grozi depresja? Gdzie szukać pomocy?     Dziecięca depresja może jawić się abstrakcyjnie, ale statystyki wprawiają w osłupienie. Jest to coraz większy problem, do tego często bagatelizowany, bo nie daje tak spektakularnych objawów, jak np. zaburzenia opozycyjno - buntownicze.        Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to, co jest źródłem depresji, ale trzeba być szczególnie czujnym w przypadku dzieci, które są wyjątkowo spokojne i introwertyczne, można stracić z oczu granicę między łagodnym temperamentem a zaburzeniem nastoju.  Jako dorośli musimy też pamiętać o tym, że jeśli ktoś jest wycofany i nie zabiega o bliskie relacje, to nie znaczy, że tych relacji nie potrzebuje.    Każde zaburzenie dotyka wiele sfer życia, taka jest jego istota. Odpowiednia czujność, szy...